Kim Woo Choong បានបង្កើតបណ្តាញសកលសម្រាប់ Daewoo Group ពង្រីកអាជីវកម្មចំនួន 589 និងបង្កើតការងារដល់ប្រជាជនជាង 150,000 នាក់នៅជុំវិញពិភពលោករួមមាន៖ រថយន្ត, ការផលិតនាវា,ក្រុមហ៊ុនផលិតគ្រឿងអេឡិចត្រូនិច,និងរោងចក្រនៅជុំវិញពិភពលោក។

Kim Woo Choong (1936-2019) អតីតប្រធាននិងជាស្ថាបនិកក្រុមហ៊ុន Daewoo Group អាចត្រូវបានគេកត់សម្គាល់ថាជាមនុស្សម្នាក់ផ្ទុយពីគេនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រកូរ៉េ សម័យទំនើប។ គាត់គឺជាអ្នកជំនួញដែលមានបទពិសោធន៏ជាសកលដែលបានផ្សងព្រេងចូលទីផ្សារ បរទេសក្នុងទសវត្សឆ្នាំ 1970 ។

ជាមួយនឹងការខិតខំប្រឹងប្រែងនិងប្រតិបត្តិការអាជីវកម្មឥតឈប់ឈររបស់លោកអតីតប្រធានាធិបតី Daewoo ពីការទិញក្រុមហ៊ុនវាយនភ័ណ្ឌតូចមួយនៅចុងទសវត្សឆ្នាំ 1960 និង 30 ឆ្នាំក្រោយមកបានសាងសង់វាទៅជាក្រុមហ៊ុនឧស្សាហកម្មទី2 ធំបំផុតរបស់កូរ៉េខាងត្បូងនិងជាក្រុមហ៊ុនសាជីវកម្មដ៏ល្បីល្បាញមួយនៅលើ
ពិភពលោកដែលរួមចំណែកដល់ ការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចកូរ៉េ។

លោក Kim បានបង្កើតបណ្តាញសកលសម្រាប់ក្រុមហ៊ុន Daewoo Group ពង្រីកអាជីវកម្មចំនួន 589 និងបង្កើតការងារដល់ប្រជាជនជាង 150,000 នាក់នៅជុំវិញពិភពលោករួមមាន៖ រថយន្ត, ផលិតនាវា, គ្រឿងអេឡិចត្រូនិចនិងរោងចក្រ។ នៅ ជុំវិញ ពិភពលោក។

ផ្នត់គំនិតសហគ្រិនដែលបើកចំហររបស់គាត់ដែលត្រូវបានថតនៅក្នុងជីវប្រវត្តិរបស់ គាត់ គឺពិភពលោកគឺធំធេងនិងមានការងារជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ ។ ខាងក្រោមនេះគឺជាការដកស្រង់នៃការសារភាពរបស់គាត់អំពីដំណើរកសាង Daewoo។

ពេលខ្ញុំនៅរៀនខ្ញុំក្រខ្លាំងណាស់តែខ្ញុំមិនមែនជាក្មេងដូចក្មេងដ៏ទៃនោះទេ។ នៅពេលនោះមនុស្សគ្រប់គ្នាក្រខ្លាំងណាស់៖ កាលពី 30 ឆ្នាំមុន (ក្នុងឆ្នាំ 2013 នៅពេលដែល Kim Woo Choong សរសេរសៀវភៅនេះ) ប្រាក់ចំណូលជាមធ្យមរបស់មនុស្សម្នាក់នៅប្រទេសកូរ៉េមានត្រឹមតែ 50 ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ។ ឥឡូវនេះជិត 5000 ដុល្លារ ដូច្នេះអ្នកអាចស្រមៃមើលថាតើជីវិតលំបាកសម្រាប់យើងនៅពេលណា។ ជាការពិតណាស់នៅតែមានប្រជាជនក្រីក្រមួយចំនួនសព្វថ្ងៃនេះ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងរយៈពេលភ្លាមៗបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមនៅកូរ៉េ ភាពក្រីក្រគួរឱ្យភ័យខ្លាចបានរីករាលដាលពាសពេញគ្រប់ទីកន្លែង។

នៅពេលនោះយើងរស់នៅក្នុងតំបន់Changchung-dongនៃទីក្រុងសេអ៊ូល។ ខ្ញុំត្រូវដើរពីរម៉ោងទៅសកលវិទ្យាល័យ Yonsei ចម្ងាយប្រហែល 10 គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះ។ ខ្ញុំមិនមានទិសដៅទេប៉ុន្តែខ្ញុំមានក្តីសុបិន្ត។ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចបំភ្លេចនិងគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ពេលដែលខ្ញុំដើរចេញពីបណ្ណាល័យ ពេលយប់ជ្រៅ,ឬនៅពេលដែលខ្ញុំក្រឡេកមើលទៅលើមេឃ ពេលដែលខ្ញុំកំពុង តែដើរទៅផ្ទះ។
វាហាក់ដូចជាពិភពលោកជានេះជារបស់ខ្ញុំហើយខ្ញុំអាចកាន់កាប់សកលទាំងមូលនៅ ក្នុងដៃរបស់ខ្ញុំ។ ចំពោះខ្ញុំវាគ្មានអ្វីមិនអាចទៅរួចនោះទេ។ ភាពរឹងមាំរបស់ខ្ញុំគឺពោពេញទៅដោយក្ដីសុបិន។ គ្មានអ្វីអាចបញ្ឈប់ខ្ញុំបានទេ។

ក្នុងចំណោមយុវជនទាំងអស់ យុវជនដែលមានក្តីសុបិន្តគឺពិតជាសំខាន់ណាស់។ មនុស្សដែលមានក្តីសុបិន្តគឺមិនងាយជួបពីភាពក្រីក្រនោះទេ ។
ប្រវត្តិសាស្ត្រជារបស់អ្នកដែលហ៊ានសុបិន។
សុបិន្តគឺជាអំណាចដើម្បីផ្លាស់ប្តូរពិភពលោក។ ខ្ញុំហ៊ាននិយាយថាអ្នករាល់គ្នាដែល បង្កើតប្រវត្តិសាស្ត្រពិភពលោកសព្វថ្ងៃគឺមានក្តីសុបិនធំៗនៅពេលពួកគេនៅក្មេង។ សហរដ្ឋអាមេរិកដែលមានប្រវត្ដិសាស្ដ្រជាង២០០ឆ្នាំហើយកំពុងធ្វើឱ្យប្រវត្ដិសាស្ដ្រ ពិភពលោកទាំងមូលមានលក្ខណៈជាសកល។ ហើយដូចដែលយើងទាំងអស់គ្នាដឹង ហើយថាវាគឺជាក្តីសុបិន្តដ៏អស្ចារ្យរបស់អ្នកដែលមានស្មារតីរឹងមាំដែលផ្តល់កម្លាំងដល់ ការអភិវឌ្ឍបែបនេះ។
បច្ចុប្បន្ននេះខ្ញុំតែងតែលឺគេនិយាយថាយុវជនលែងសុបិន្តពីអនាគតទៀតហើយ។ តែក្តី សុបិន្តដែលពួកគេមានត្រូវបាន"ចង" ជាមួយពេលបច្ចុប្បន្ន។ បើដូច្នោះមែនគ្មានអ្វីគួរ ឱ្យបារម្មណ៏ទៀតនោះទេសំរាប់ប្រជាជាតិទាំងមូលផងដែរ។

ជាធម្មតាក្តីសុបិន្តធ្វើឱ្យជោគវាសនារបស់យើងគ្រប់គ្នាមានភាពល្អប្រសើឡើង។ ក្តីសុបិន្តគឺដូចជា រលកនៃកប៉ាល់ក្នុងសមុទ្រ។
កប៉ាល់នោះអាចតូចហើយយើងមិនឃើញវាទេប៉ុន្តែវាអាចទៅដល់គោលដៅ។ ដូច្នេះ ជីវិតមួយដែលគ្មានក្តីសុបិន្តវាដូចជាកប៉ាល់គ្មានទិសដៅហើយអណ្តែត រហូតដល់វាជាប់គាំងនៅក្នុងសមុទ្រ។
សុបិន្តមិនត្រឹមត្រូវគឺមានដូចជាគ្មានក្តីសុបិន្ត។ មនុស្សម្នាក់ដែលមិនយកឈ្នះសុបិន ផ្ទាល់ខ្លួនបច្ចុប្បន្នគឺគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមដូចមនុស្សដែលមិនមានក្តីសុបិន្ត គាត់មិនដឹងពីតម្លៃ របស់យុវវ័យទេ។ ប្រសិនបើអ្នកមានក្តីសុបិន្តហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកនិងធ្វើវាឱ្យបាន ច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបានព្រោះក្តីសុបិន្តរបស់អ្នកគឺជាចង្កូតនឹងកំណត់ទិសដៅ ដំណើរនៃឆាកជីវិតរបស់អ្នក។
ខ្ញុំធ្លាប់មានក្តីសុបិន្តនៅពេលដែលយើង 5នាក់បានបង្កើតក្រុមហ៊ុន Dae Woo។ ក្តីសុបិន្តនោះគឺដើម្បីចូលរួមចំណែកអភិវឌ្ឍសង្គមតាមរយៈសកម្មភាពអាជីវកម្ម។ យើង ចាប់ផ្តើមត្រឹមតែ 10,000 ដុល្លារនៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយដែលជួលនៅកាច់ជ្រុងអាគារ ប៉ុន្តែខ្ញុំមាន ក្តីសុបិន្តធំជាងសកលលោកទៅទៀត។

ថ្ងៃនេះសុបិន្តនោះបានចាប់ផ្តើមក្លាយជាការពិតនៅពេលក្រុមហ៊ុនរីកចម្រើនហើយ ក្នុងរយៈពេល ១០ឆ្នាំ ខ្ញុំមានអាគារធំជាងគេនៅកូរ៉េគឺក្រុមហ៊ុន Daewoo នៅថ្ងៃនេះ។ នៅពេលនោះខ្ញុំក៏មានការព្រួយបារម្ភអំពីការសាងសង់ក្រុមហ៊ុន Daewoo ផងដែរ។ ខ្ញុំគិតថាវាជាការល្អប្រសើរជាងមុនក្នុងការវិនិយោគនៅក្នុងរោងចក្រផលិតកម្មដែល រួមចំណែកកាន់តែច្រើនដល់ការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចភ្លាមៗ។
ខ្ញុំក៏ខ្លាចថាក្រុមហ៊ុននឹងរងការរិះគន់ចំពោះការគិតគូរពីអចលនទ្រព្យ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់ខ្ញុំហើយចាប់ផ្តើមសុបិនថ្មីដែលជា ក្តីសុបិន្តនៃការពង្រីកក្រុមហ៊ុនដល់ចំណុចដែលប្រជាជនរបស់ Daewoo អាចបំពេញ កិច្ចកាងារបាន។ នៅពេលនោះភាពអស្ចារ្យបែបនេះមិនអាចនឹកស្មានដល់ទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំ បានសំរេចក្តីសុបិន្តនោះក្នុងរយៈពេល ៥ ឆ្នាំ។បុគ្គលិករបស់ក្រុមហ៊ុន Daewoo មាន ចំនួនច្រើនជាង 100,000នាក់ ។
ឥឡូវខ្ញុំមានក្តីសុបិនមួយទៀតគឺបង្កើតផលិតផលដែលមានគុណភាពល្អបំផុតនៅលើ ពិភពលោកក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ខ្ញុំបានបង្កើតកំណត់ត្រាពិភពលោកជាច្រើនដែលជា កំពង់ផែមួយធំជាងគេបំផុតនៅលើពិភពលោកនៅឯកន្លែងផលិតនាវា Daewoo Okpo។ រោងចក្រកាត់ដេរធំជាងគេបំផុតនៅលើពិភពលោកនៅ Busan ; ការលក់សម្លៀកបំពាក់ ធំជាងគេបំផុតនៅលើពិភពលោក។ ប៉ុន្តែនៅតែមានអ្វីដែលយើងមិនទាន់បានសំរេច ដែលជាការបង្កើតគឺផលិតផលដែលមានគុណភាពល្អបំផុតនៅលើពិភពលោក។

ខ្ញុំនៅតែមានក្តីសុបិន្តនេះ។ ដរាបណាវាត្រូវបានគេស្គាល់ថាវាជាផលិតផលល្អបំផុតនៅ លើពិភពលោកដូចជា Parker pens ឬ Nikon cameras, ហើយដរាបណាវាត្រូវបានគេនិយាយថាវាត្រូវបានធ្វើឡើងដោយ Kim Woo- Choong។ នោះជាសុបិន្តរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែវាហាក់ដូចជាក្តីសុបិន្តមួយដែលនឹងមិនត្រូវបានសម្រេច ដោយងាយឡើយនាពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ។ ប្រហែលវានឹងកើតឡើងបន្ទាប់ពីខ្ញុំប្រគល់ ក្រុមហ៊ុន Daewoo ទៅអ្នកស្នងតំណែងឆ្នើមម្នាក់។
ខ្ញុំនៅមានក្តីសុបិន្តមួយទៀតដែលជាក្តីសុបិន្តធំបំផុតរបស់ខ្ញុំដែលត្រូវបានគេចងចាំថាជា អ្នកជំនួញដែលគួរឱ្យគោរព។ ខ្ញុំមិនចង់អោយគេស្គាល់ថាជាអ្នកមានឬរកលុយបានច្រើន នោះទេ។
យោងទៅតាមប្រពៃណីរបស់ជនជាតិកូរ៉េអ្នកជំនួញមិនត្រូវបានគេគោរពទេ។ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេគួរអោយស្អប់ខ្ពើមនិងជៀសវាង។ ប្រហែលជាមានហេតុផលជាច្រើនសម្រាប់បញ្ហានេះ ហើយប្រហែលជាមូលហេតុធំបំផុតមួយគឺអាចត្រូវបានរកឃើញថ្មីៗបន្ថែមទៀត ដែលក្នុងនោះសម្រាប់សហគ្រិនខ្លះគោលបំណង - ការប្រមូល ទ្រព្យសម្បត្តិ - ធ្វើឱ្យយានយន្តអោយល្អប្រសើ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនឃើញមានមូលហេតុណាមួយដែល សហគ្រិនម្នាក់មិនអាចត្រូវបានគេគោរព ដូចសាស្រ្តាចារ្យឬសិល្បករ បានទាល់តែសោះ។

ខ្ញុំចង់អោយគេចងចាំថាជាអ្នកជំនាញដ៏ឆ្នើមម្នាក់នៅក្នុងវិស័យរបស់ខ្ញុំហើយក្តីសុបិន្ត ចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំគឺជួយបង្កើតសង្គមមួយដែលសហគ្រិនត្រូវបានគេគោរព។ ហើយខ្ញុំ នៅតែព្យាយាមធ្វើឱ្យសុបិននោះក្លាយជាការពិត។
យុវជនដែលគ្មានក្តីសុបិនមិនមែនជាយុវជនទេ។ ក្តីសុបិន្តមានសារៈសំខាន់ណាស់ ដែលចាំបាច់សម្រាប់យុវវ័យ។ យុវជនគឺជាក្តីសុបិន្ត។ ហើយប្រវត្តិសាស្ត្រជាកម្មសិទ្ធិ របស់អ្នកដែលហ៊ានសុបិន។